دستور زبان انگليسي

دستور زبان انگليسي

[نمايش]فعل [نمايش]زمانها [نمايش]حرف اضافه [نمايش]نشان‌ها [نمايش]ديگر موارد

اين جعبه: نمايش بحث ويرايش

دستور زبان انگليسي به مجموعه قوانين و مقررات موجود در زبان انگليسي كه بين كلمات، جمله‌ها، گروه‌ها و شبه‌جمله‌ها حاكم است، اطلاق مي‌گردد. به عنوان مثال طبقه‌بندي واژه‌ها به اسم، فعل، ضمير، مفعول، فاعل، حرف اضافه، قيد، وند و غيره جزء دستور زبان محسوب مي‌گردد.

دستور زبان انگليسي؛ ساختار و سامانه زبان انگليسي است. دستور زبان انگليسي شامل زبان‌شناسي نحوي و ساخت‌شناسي واژگاني اين زبان است. بسياري بر اين باور هستند دستور زبان يا گرامر انگليسي شامل قوانين زبان انگليسي است در صورتي كه حقيقتاً هيچ زباني شامل قانون نيست (به استثناء زبان اسپرانتو). زيرا قانون توسط عده‌اي وضع مي‌شود ولي گرامر توسط هيچ كس وضع نشده است. زبان انگليسي به مرور زمان تغيير كرده است. به تعريفي ديگر دستور زبان انگليسي بازتابي از زبان انگليسي در يك دوره مشخص است. گرامر زبان انگليسي باعث مي‌شود تا آموزندگان اين زبان سريع تر و تاثيرگذارتر آن را بياموزند. وقتي آموزندگان زبان انگليسي؛ دستور زبان انگليسي را بياموزند، قادرند خيلي چيزها را خود درك كنند و از مراجعه به معلم و كتاب بي‌نياز شوند.^[۱]

محتويات

نقش هاي دستور زباني واژگان در زبان انگليسي

در زبان انگليسي يك واژه مي توان با توجه به كاربرد و جايگاهش نقش هاي متفاوتي در جمله داشته باشد. اين نقش ها عبارتند از:

نام

بزرگترين دسته واژه‌ها در زبان انگليسي را شامل مي شود. اسم در زبان انگليسي واژه هايي هستند كه نام اشيا، افراد، ايده‌ها و ... را نشان ميدهند. اسمها در زبان انگليسي به دو دسته اسامي خاص و اسامي عام دسته بندي مي شوند.^[۲]

جنسيت اسامي در زبان انگليسي

در زبان انگليسي در بيشتر موارد جنسيت طبيعي يك اسم نشان دهنده جنسيت گرامري آن است. اين بدان معناست كه اسمي كه به يك زن نسبت داده مي شود از نظر گرامري هم مونث است. از نظر گرامري اسامي مي توانند يكي از جنسيت هاي زير را داشته باشند:

• مذكر
• مونث
• خنثي

همانطور كه گفته شد جنسيت طبيعي و گرامري اسامي در انگليسي معمولا يكي است. براي تمام اسامي اشيا، اسامي انتزاعي (ايده ها، اميدها، تفكرات و ...) از اسامي خنثي استفاده مي شود. در طول زمان تاثير جنسيت اسامي در زبان انگليسي به شدت كاهش يافته است. در حال حاضر تفاوت اين جنسيت تنها در ضماير شخصي سوم شخص مفرد در زبان انگليسي قابل تشخيص است و در موقعيت هاي گرامري ديگر از اسامي با جنسيت هاي متفاوت دقيقا به يك گونه استفاده مي شود. ^[۳]

حروف تعريف

(براي اطلاعات بيشتر به مقاله حرف تعريف در زبان انگليسي مراجعه كنيد.)

در زبان انگليسي حرف تعريف نشان دهنده معرفه يا نكره بودن يك اسم است. از طريق استفاده از نشان معرفه "the" يا نشانه نكره "a/an" مي توان معرفه يا نكره بودن يك اسم را نشان داد. در زبان انگليسي برخلاف زبان فرانسه يا آلماني حرف تعريف اسم هيچ گونه تغييري با توجه به جنسيت اسم نخواهد داشت. ^[۴]

زمان ها در زبان انگليسي

زمان انگليسي از نظر تعدد زمان ها گرامري (tenses) يكي از پيچيده ترين زبان هاي دنيا به شمار مي رود. اصلي ترين زمان هاي زبان انگليسي عبارتند از:

• زمان حال ساده (Present simple): در اصلي ترين كاربرد، تكرار و تسلسل يك عمل در طول زمان را نشان ميدهد. اين زمان همچنين براي نشان دادن واقعيت هاي فيزيكي و بيان حقايق هم استفاده مي شود.^[۵]
• زمان گذشته ساده (Past simple): در اصلي ترين كاربرد، يك عمل انجام شده در گذشته يا چيزي موجود در گذشته را نشان مي دهد. با تاكيد بر اين موضوع كه اين عمل تمام شده، يا آن چيز ديگر وجود ندارد. ^[۶]
• زمان حال استمراري (Present Continues): از اين زمان در اصلي ترين كاربرد براي نشان دادن عملي كه همين حالا در حال رخ دادن است استفاده مي شود. از اين زمان همچنين براي اشاره به آينده نزديك يا فعاليتي برنامه ريزي شده در آينده استفاده مي شود.^[۷]
• زمان حال كامل (Present Perfect): از اين زمان در اصلي ترين كاربرد براي اشاره به عملي در گذشته استفاده مي شود. با تاكيد بر اين موضوع كه آن عمل به صورت كامل انجام شده و بر روي حال تاثير گذاشته است.^{[۸] [۹]}
• زمان گذشته استمراري (Past Continues): از اين زمان براي نشان دادن عملي در گذشته استفاده مي شود. با تاكيد بر اينكه آن عمل براي مدتي مشخص به طول انجاميده يا در طول انجام آن عمل اتفاقي مشخص (در زمان گذشته ساده) رخ داده است.^[۱۰]
• زمان گذشته كامل (Past Perfect): از اين زمان براي نشان دادن ترتيب انجام كارها يا رخ دادن اتفاقات در زمان گذشته استفاده مي شود. در واقع از طريق استفاده از زمان حال كامل نشان مي دهند كه اتفاقي كه در اين زمان توصيف شده پيش از اتفاقي كه در زمان گذشته ساده توصيف شده رخ داده است.^[۱۱]
• زمان آينده نوع اول (Future type I with Will): زمان آينده نوع اول يا زمان آينده با فعل كمكي Will در اصلي ترين كاربرد براي نشان دادن اتفاقات برنامه ريزي نشده در آينده، يا تصميمات ناگهاني در مورد آينده مورد استفاده قرار مي گيرد.^[۱۲]

گذشته از زمان هاي اشاره شده زمان ها ديگري هم در زبان انگليسي وجود دارد كه كاربرد هاي پيچيده تري دارند:

• زمان آينده نوع دوم (Future With going to)
• زمان گذشته كامل استمراري (Past Perfect Continues)
• زمان آينده كامل (Future Perfect)
• زمان آينده استمراري (Future continues)